Naprawdę jaka jestem nie wie nikt :)

Moje zdjęcie
Jak na kobietkę przystało miewam swoje humorki raz nosek zwieszę na kwintę raz uśmiech posyłam słodki czasem nóżką tupnę leciutko czasem ustąpię zwyczajnie obrażę się potem na chwilę malutką chcąc "przepraszam" usłyszeć błagalne to taki mały teatr kobiecy na który mądry mężczyzna pozwala graj jednak by nie na plecy a na kolana faceta powalać...!

wtorek, 8 kwietnia 2014

Zagubieni dżentelmeni.


   Kiedyś na pewno byli tak dowodzą historycy. A dziś ? Przecież o nich marzy każda kobieta, ja na pewno, bo z dżentelmenem podobno żyje się łatwiej. :) Niektórzy uważają, że dżentelmeni to gatunek wymierający, a co z tym związane – unikalny i najbardziej pożądany. Inni dodają, że postawa dżentelmena to relikt poprzednich epok. :(
   Wraz z przeobrażeniem rzeczywistości społecznej, dość hermetycznie pojmowany w dawnych epokach model męskości zaczynają wypierać jego inne odmiany. Najbardziej rozgoryczeni mówią o wymarłym gatunku, który zastąpiony został tylko złudną powierzchownością mężczyzn, łączącą zewnętrzny wdzięk i elegancję z brakiem wewnętrznej ogłady. Radykałowie za brak znajomości elementarnych zasad dobrego zachowania winią kapitalizm. Ironiści z kolei, na pytanie, gdzie się podziali dżentelmeni, odpowiadają, że są, tylko miejsc w tramwaju mało. Koronnym argumentem pozostaje również kwestia równouprawnienia i zmiany ról społecznych przypisanych płci, co czyni spór nierozwiązalnym...
      Mit dżentelmena swoją karierę zawdzięcza wynalazkowi, który dziś pokutuje zazwyczaj w romansach – jest nim etos rycerski. Ma to swoje uzasadnienie w egzotycznym, jak na dzisiejsze warunki, kanonie zachowań. Średniowieczny dżentelmen musiał spełniać szereg wymogów, które czyniły go godnym tytułu rycerskiego. Nie chodziło tylko o dźwiganie  
80-kilogramową zbroję, ale przede wszystkim o społeczny wymiar pełnionej funkcji
– reprezentację nie tylko władzy królewskiej, ile obronę uciśnionych. Do tego dochodziła kwestia najważniejsza – bezpieczeństwo wybranki serca. Kodeks rycerski wyznaczał przy tym szczególną rolę pojęcia takiego jak „honor” – zarówno na polu walki, w czasie turnieju, jak i w sytuacjach towarzyskich. Skutecznie ten model wykorzystywała literatura kolejnych epok, która dopełniła obraz mężczyzny szlachetnego. Zasady towarzyskiej etykiety, wyjętej z XIX-wiecznego salonu, decydowały o „być albo nie być” dżentelmena, ponieważ sensu ich respektowania nikt nie podważał, szczególnie tam, gdzie w grę wchodził arystokratyczny rodowód. W czasach wiktoriańskich nikogo nie dziwiła obecność przyzwoitki w pobliżu młodych par, dystans zachowywany podczas salonowej konwersacji czy też zasadność pojedynków.

Straciłam nadzieje... 


Hmm to jak poznać tego dżentelmena ? To pytanie nasuwa automatycznie skojarzenia z elementarną umiejętnością przepuszczenia kobiety w drzwiach. ;) Jednak wbrew pozorom nie jest jednoznaczne, ponieważ oczekiwania kobiet w tej materii są zróżnicowane. Dla jednych bycie dżentelmenem jest raczej kwestią dobrej woli niż zaawansowanej akrobatyki. :P Dla innych to raczej muzealny wynalazek, świadectwo pewnej epoki historycznej, w której zachowanie postawy dżentelmena było częścią przyjętego konwenansu, a dziś trąci myszką. ehhh.... I zbiór cech rozpoznawczych okazuje się niezwykle bogaty – zwolnienie miejsca w autobusie, noszenie siatki z zakupami, pamiętanie o urodzinach (ale nie wieku) partnerki, pomoc przy wsiadaniu i wysiadaniu z samochodu, przepuszczanie kobiety w kolejce do kasy, pamiętanie o zachowaniu kontaktu wzrokowego podczas konwersacji (przy pominięciu zerkania w dekolt rozmówczyni ;) ), płacenie za rachunek w restauracji, całowanie w rękę na powitanie.
I tu pojawia się niemały kłopot z ustaleniem granic uprzejmości i anachronizmu, szarmancji i społecznych nawyków. Bo i podążanie za trendami mody niełatwo nazwać postawą dżentelmeńską, podobnie jak trudno za jej brak oskarżyć pana, który godzi się na prowadzenie samochodu przez partnerkę. I nie wiadomo, czy poszukiwać śladów zbroi rycerskiej czy też (po dżentelmeńsku) przyznać, że wraz z przeobrażeniem pojęcia męskości zmieniło się też pojęcie kobiecości.... Są jednak jeszcze takie kobiety które nie godzą się na takie zmiany. Czy możemy jeszcze im zapobiec? Marzenia o rycerzu u boku chyba legną w gruzach, a zderzenie z rzeczywistością, że kobieta w XXI w jest nad wyraz  niezależna i bardzo męska w zachowaniu, wciąż mnie bardzo przygnębia. 

PAULINAMAJEWSKA




1 komentarz:

  1. Wg aktualnego Savoir Vivre rachunek w restauracji płaci osoba zapraszająca :)

    OdpowiedzUsuń